محمدجواد ظریف

دوست داشتن پدیده غریبی است. فکر می‌کنی موهبتی است مثل نفس کشیدن، همیشه با تو می‌ماند تا زنده‌ای، اما ای دل غافل که می‌تواند به ناگاه مثل برگی خشکیده از تو جدا شود، به خاک افتد و هرگز باز نگردد. عشق را نثار آدمیزادی می‌کنی که ماندنی نیست و او با رفتنش دلت را می‌برد و تمام، این عطیه الهی از تو بازپس گرفته شده است. نجوایی هر شب تکرار می‌شود انگار: لست لی ولکنّی أحبک  ما زلت أحبک وحنینی إلیک یقتلنی...  محمدجواد ظریف...

داشتم به صداها فکر می‌کردم، چه صداهایی حال منو خوب می‌کرده، چه صداهایی حالمو خوب می‌کنه. مثلاً  صدای پدرجان که می‌گفتن، فاطمه خانوم! برو خرمالو بچین، وقتشه صدای نجمی‌جون وقتی شعر می‌خوندن یا وقتی تیکه می‌انداختن بهم که شدی شیشه نوشابه از لاغری صدای پرستوها تو پاییز دم غروب صدای خش‌خش برگ‌ها زیر کفش خرد شدن چیپس زیر دندون قرچ کنده شدن ژله از توی کاسه صدای حرف زدن نوزادها تو چهار ماهگی اذان ابوزید، ناله تار محمدرضا لطفی  اس‌ام‌اس واریز پول سوت قطار به سمت مشهد صدای آب، آخ صدای آب چه بارون باشه، چه رودخونه و چه دوش حموم. قشنگ‌ترین صداها وقتیه که صدات کنه به اسم، کسی که دوسش داری، از پشت سرت، پای تلفن، پیغام صوتی واتس‌اپ.  امان خدایا... محمدجواد ظریف...

محمدجواد ظریف...